Pomelo Taxi: Pomelo Taxi (Music Is The Weapon, 2012)

Basista Max Białystok pewnie znów napisze na swoim fejsbukowym profilu, że pojawia się na WAFP! częściej niż Kult w Trójmieście, no ale mówi się trudno. To mroczna cena sławy.

Dwóch gości łupiących ostro na basie i perkusji. Skąd to znamy? Ano tak - Woody Alien. Z tą różnicą, że do mikrofonu przygarnęli Ryśka. Może nie Ryśka z Klanu, ale równie charakterystyczną postać. Tak naprawdę Rysiek nie jest facetem, ale kobietą. Kobietą z jajami, gwoli ścisłości. Poważnie. Niech was nie zwiedzie wygląd Alison Mosshart z The Kills. Z porównaniu z Ryśkiem Amerykanka to grzeczna dziewczynka. Męska część czytelników niech wyobrazi sobie skrzyżowanie Courtney Love z Sandrą Nasic z Guano Apes.

Tak więc przy tryskającym testosteronem Ryśku każdy musi robić za samca alfa. Bębniarz Milo Star i basista Max napinają mięśnie, drą japy i walą w te swoje instrumenty generując przyjemny hałas. Kiedy mają chwile słabości i momentami pozwalają sobie na prostą naparzankę (Cherry Sun), wychodzi im to dość lamersko, ale przez większość płyty jadą na dopalaczach, serwując intrygującą mieszankę postcore’a i nowej fali. Duża zasługa w tym Michała Miegonia, który w miksach zgrabnie przemycił do kompozycji Pomelo Taxi swój podwodny sound. Po raz kolejny udało mu się w intrygujący sposób rozmazać brzmienie gitary basowej w charkoczące ściany dźwięku, z których to wypadają, fajnie się kontrastując, krystalicznie brzmiące pozostałe ścieżki. Jest elektronika, równie zimna jak kłujący uszy bas (Empty and Cold), trafi się nawet zagubiona partia saksofonu (We Are), ale znakomita większość czasu tej króciutkiej płyty upływa na wzajemnym siłowaniu się panów Maxa i Mila.

A same kompozycje? Dziwne, nieprzewidywalne, drapieżne, łobuzerskie i niedbałe. Rysio jest chimeryczną kobietą. Nigdy nie wiadomo, kiedy z chłopczycy z rozczochraną grzywką zmieni się w potulne dziewczę ze wzrokiem sarny. Robi to rzadko, za to w mgnieniu oka (Alice). Dzięki temu takie Take Me Back słucha się z oszołomieniem, gdy przyczajony wstęp przechodzi w hałaśliwą pyskówkę. Właśnie, pyskówki są najfajniejszą częścią tego bardzo niegrzecznego wydawnictwa. Najbardziej miodne to te w Cherry Sun. Równie udane przekomarzanki goszczą w We Are, a „na-na-na-na” w refrenie Gents rozrusza nawet największego ponuraka. Choć akurat wrzaski obydwu panów są najsłabszym elementem płyty - są raczej pijackie niż zawadiackie. Bardziej bełkotliwe niż chore (What You Say) i nie umywają się do soczystego krzyku Rysia.

Płyta do muzycznego fapfolderu, a co! [avatar]



Strona zespołu: https://www.facebook.com/pages/Pomelo-Taxi/187274024650420