31 maja 2015
Andante Agitato: All Access Allowed (wyd. własne, 2015)
Petarda to za słabe określenie. To jest torpeda!
Gdy rok temu trójmiejski duet wydał swoją pierwszą podziemną płytę, z bólem przyznałem, że ze względu na jakość techniczną (nagranie za pomocą telefonów komórkowych) jest praktycznie niesłuchalna. Wyraziłem jednak przkonanie, że jakakolwiek poprawa w tym aspekcie sprawi, że zespół pokaże na co go stać. No i sprawdziło się.
Na All Access Allowed panowie Dąbrowski i Johnstoned rozrzutnie dysponują swoim talentem. Album zawiera aż osiemnaście tracków i już od pierwszego, Cerveza, słychać, że mamy do czynienia z zespołem, który wie, co chce osiągnąć. Dzięki znośnej produkcji zgiełk nabiera sensu i odkrywa walory kompozycyjno-wokalne. To oczywiście dość prosta postpunkowo-sonikowa muzyka i każdy fan gatunku łatwo się w tych dźwiękach odnajdzie. Nie da się jednak ukryć, iż chłopaki z Andante Agitato radzą sobie w tym grząskim terenie jak najlepsza terenówka. Mają taką siłę przebicia, jakby istnieli na rynku od co najmniej dekady. Bo All Access Allowed to nie tylko półtoraminutowe napierdzielacze, ale też kilka bardziej rozbudowanych utworów, w których nie stronią od eksperymentów i improwizacji (Punk Floyd chociażby).
Andante Agitato zręcznie balansują między postcore'owo-punkową agresją, thefallową blazą (rewelacyjne Well I've Been) czy grunge'ową stylistyką (zdarte gardło w D7). Ich piosenki potrafią wgnieść w podłogę złowieszczym klimatem (Ophelia's Sister), by za chwilę rozpogodzić chwytliwą melodią (House Of Cards, Head In The Woods), czy wręcz zaskoczyć czymś na kształt epickiej ballady (zdumiewające All Fall Down). Dominują jednak potężne przestery i wrzeszczane wokale.
Rysą na tym pomnikowym wręcz wydawnictwie jest jedyny polskojęzyczny kawałek - I'm Not A Dog. Ok, rozumiem, że czasem teksty powstają „pod wpływem”, ale ten jest... delikatnie mówiąc taki se.
Co będzie dalej? Może płyta nagrana w studiu Steve'a Albiniego? Niemożliwe? [m]
Strona zespołu: https://www.facebook.com/andanteagitatoofficial
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Czasem trafiasz na muzykę, która bez ostrzeżenia wali cię prosto w splot słoneczny. I widzisz Wielki Wóz, i Mały Wóz, i inne gwiazdozbiory....
-
Tak jest, właśnie u nas, właśnie dziś. Singiel Bartka Wołyńca, który zaskoczył, wielu zauroczył, paru zirytował, ale na pewno nikogo nie poz...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Ten zespół obserwuję już od pewnego czasu, od dość dawna przymierzając się do napisania o nim kilku zdań. Niedawno pojawiły się na majspejsi...
-
Pierwsza płyta długogrająca Root z pewnością nie jest przełomowa ani rewolucyjna, ale też nie tego oczekiwałem po tym zespole. Oczekiwałem o...
-
Nie wiem czy fani Pustek zauważyli jakikolwiek kryzys w działalności swojego ulubionego zespołu, ale skoro jego członkowie uznali, że zaczyn...
-
TAK: Dali radę. Znowu. Zresztą czy oni kiedykolwiek na którejś ze swoich płyt nie dali rady? O dziejowości ich debiutu już nawet nie chce mi...
-
Ciężkie jest życie żywej legendy, ale jeszcze ciężej jest taką legendę oceniać. Za legendą stoi przeszłość, a przecież teraz jest teraz i ni...
nigdy! ten zespół nie jest wart nawet istnienia, a o Albini w ogóle nie ma mowy.
OdpowiedzUsuń"Chujowa ten album, najlepszy byl gig jak byl taki jeden gitarzysta z urody orzypominajacy Dave Grohl'a. To bylo cos, kompletny sztos. Daje negatywa na zachete i pozdrawiam"
OdpowiedzUsuńchyba "omijający" hyhy
Usuń