Olivier Heim: A Different Life (Lado ABC, 2014)

Olivier Heim dorósł, zmężniał. Już nie pieje wysokim falsetem jako Anthony Chorale. Pod swoim prawdziwym nazwiskiem zanurza się w atmosferze narkotycznych lat 70.

Obserwator: Million Miles Of Water

Takich zespołów może i jest na pęczki. W USA. U nas ekipy grające najtisowy collage rock trzeba doceniać i głaskać. Mimo że niektóre z nich jeszcze nie mają za bardzo czym się pochwalić.

Wilga: Wilga (wyd. własne, 2014)

Trójmiejska Wilga wdarła się na scenę alternatywną bez ostrzeżenia i już zaczyna podbijać muzyczną blogosferę. Ich płyta pojawiła się bez żadnych zapowiedzi, viralowych kampanii promocyjnych – po prostu nagle jest. I robi duże wrażenie.

Świąteczna paczka od WAFP: BLD, Die Flöte, Natasza Ptakova, Niewietrzone miasto, Peter J. Birch, The Lollipops do wzięcia

Nadszedł czas prezentów. My też mamy coś dla was - uzbierało się trochę dóbr, które chcemy przekazać w dobre ręce. Oczywiście, w zamian za odpowiedzi na pytania.

Hurtownia: Call The Wolf, Galaxy Dust, ParaVan, Radiovidmo

O tych zespołach nie przeczytacie (prawdopodobnie) nigdzie indziej. Przedstawiamy cztery EP-ki „świeżaków” na scenie alternatywnej.

Skubas: Brzask (Kayax, 2014)

Objawienie 2012 roku, najlepszy album według WAFP. Jak Skubas poradził sobie z syndromem drugiej płyty?

Paweł Bartnik: Bez tytułu (Requiem Records, 2014)

Nie ma niczego, prócz elektronicznych mas brzmieniowych, szorstkością drone’u przypominających pumeks. Są równie (bez)barwne co blokowiska wyłożone płytami Pei z pedantyczną precyzją kartografii. Taki Bartnik, jakie życie – takie życie na dramacikach wagi ciężkiej tary, bez sfrustrowanej zawartości depresantów, bez pretensji, a w końcu bez tytułu, albowiem „nic” nie może się nazywać.

[Felieton] Patronatomania, czyli wszystko za logo, logo za wszystko

Jeśli prowadzisz poczytny serwis recenzencki*, możesz być pewny, że prędzej czy później odezwie się do ciebie jakiś zespół z prośbą o objęcie patronatem jego EP-ki, płyty, koncertu, czegokolwiek. Jeśli masz młody zespół, dopiero startujący do walki o uwagę słuchaczy, prędzej czy później napiszesz do bardziej lub mniej poczytnego serwisu recenzenckiego list zaczynający się od słów: „Cześć, jesteśmy młodym zespołem X, nagraliśmy właśnie EP-kę, czy chcielibyście zostać jej patronem?”

*Tak naprawdę, nie musi być nawet poczytny.

Bad Light District: Science Of Dreams (Music Is The Weapon, 2014)

Nauka kontra marzenia.

Hurtownia: Divines, Kind of Venus, Sjón, Solitude State

EP-ek ci u nas dostatek. Zapraszamy na kolejny przegląd krótkich form wydawniczych.

Muchy: Karma Market (Universal Music, 2014)

Ile Much w Muchach?

Trzy najlepiej zapakowane polskie płyty 2014

Podobno liczy się tylko piękne wnętrze, ale opakowanie może korespondować z wysoką jakością muzyczną płyty. Tak jest w przypadku trzech poniższych propozycji do topu 2014 roku.

Gaba Kulka: The Escapist (Mystic, 2014)

Trochę obawiałem się nowej płyty Gaby. Od czasu wydania Hat, Rabbit minęło pięć lat, a sama artystka pojawiła się gościnnie na tylu płytach, iż trudno było znaleźć punkt oparcia, w jakim kierunku rozwiną się jej solowe dokonania.

Digit All Love: Augusta (Mystic Production, 2014)

Na obfitym łowisku trip-hopowych projektów z kobiecymi wokalami wrocławski Digit All Love jest jedną z największych ryb. Chociaż swoje płyty wydawali rzadko, to były one zawsze dużym wydarzeniem. Trudno się temu dziwić. W przeciwieństwie do pokrewnych sobie zespołów, ten ansambl zawsze wyróżniał się niezwykle rozbudowanym brzmieniem, na co z pewnością wpływ miała obecność żywej sekcji rytmicznej i kobiecego, smyczkowego tria. Dodatkowo nad wszystkim królował subtelny i jedyny w swoim rodzaju głos Natalii Grosiak. Na tyle charakterystyczny, że gdy frontwoman opuściła swoje stanowisko w zespole, pojawiły się pytania, czy Digit All Love podoła i utrzyma swoją pozycję na scenie. Augusta jest odpowiedzią na te wątpliwości.

Jazzpospolita: Jazzpo! (Postpost, 2014)

Dla koneserów popkultury.

Hurtownia: Lee la Loa, Rebeka, Straight Jack Cat, Where Is Jerry

Krótki przegląd jeszcze świeżych EP-ek. 

Little White Lies: Days Of Chaos (MegaTotal.pl, 2014)

Zamiast kupować lepszy automat perkusyjny, zatrudnili żywego bębniarza. Zamiast rzeźbić piętrowe solówki, skupili się na kompozycjach. Drugi album „duetu, ale trio” jest pod każdym względem lepszy od debiutu!

Administratorr Electro: Sławnikowice - Zgorzelec 17:10 (Jimmy Jazz Records, 2014)

„Szkoły już nie ma i Ciebie też, a Pawełek ma inny smak”, choć nadal kosztuje niecałe dwa złote, a jego płynne nadzienie ciągnie się niemiłosiernie na litość boską, jak tytułowa dżdżownica. Po chodniku w słońcu się nie snuje, lecz niedostatków dreszczu jak z prysznica deszczu czy kilku mżawek zwątpień dostarcza.

Substytut: Nie będzie już ewolucji (wyd. własne, 2014)

Oto pośmiertna płyta dobrze zapowiadającej się kapeli, która dała się poznać cztery lata temu EP-ką Crash Team Racing. Niestety, w styczniu tego roku zespół powiesił w biografii tabliczkę z napisem The End. Szczęśliwie dla nas, kilkanaście dni temu panowie zdecydowali się upublicznić nigdy nie wydany debiut w postaci streamu. Lepsze to niż nic!

Karolina Czarnecka: Córka (My Music, 2014)

Złoty strzał.

Curly Heads: Ruby Dress Skinny Dog (Sony Music, 2014)

No i mamy swoje The Strokes. To znaczy mielibyśmy, gdyby nie wtrącili się Kings Of Leon. Tylko po co nam właściwie ci polscy The Strokes?

[Przed premierą] Bad Light District: A Table Leg

Bad Light District powracają w poszerzonym, pięcioosobowym składzie z trzecią płytą Science Of Dreams. Premiera już 11 grudnia!

LSD On CIA: LSD On CIA (Noisolution, 2014)

To stacjonujące w Kopenhadze trio. Na basie nasz rodak - Piotr Fronek z Warszawy. To jego post-punkowy klang nadaje debiutanckiej płycie LSD Oo CIA wyraźnego sznytu. Panowie grali kiedyś po Polsce, ale chyba niespecjalnie są teraz zainteresowani promocją u nas. Niech więc ten tekst zrobi trochę nojzu nad Wisłą.

Paula & Karol: Heartwash (wyd. własne, 2014)

Że niby weselej niż na Whole Again? No nie całkiem.

Happysad: Jakby nie było jutra (Mystic, 2014)

Happysad się zmienia. W swoim własnym niewymuszonym tempie. Dlatego najnowsze wydawnictwo stanęło w ogniu krytyki z obydwu stron. Od najwierniejszych fanów dostało się, że w ogóle się zmieniają; ci, którzy wieszali psy na kapeli za harcerskość, teraz drwią z wprowadzenia elektroniczno-alternatywnych elementów. Prawda leży - jak w wielu podobnych przypadkach - gdzieś pośrodku. Choć nie da się ukryć, że ekipę ze Skarżyska-Kamienniej coraz mocniej ciągnie do szufladki z etykietą „indie”.

Pojedynek: Ludwik Zamenhof kontra Tsigunz Fanfara Avantura

Balkan electrique kontra Yugo z turbodoładowaniem. Zapraszamy na festiwal bałkańskich rytmów w wykonaniu polskich cyganów.

Pchełki: Pan Hopsiup (Fonografika, 2014)

Mimo niepoważnej nazwy mają sporo do zaoferowania. Całkiem na poważnie.

Dogs In Trees: Teraz i jutro EP (wyd. własne, 2014)

Akcje crowdfundingowe nie zawsze przynoszą pozytywne rezultaty. Gdyńskiemu duetowi nie udało się zebrać wymaganej kwoty na wydanie fizycznej wersji debiutanckiego albumu. Na otarcie łez dostajemy kolejną cyfrową EP-kę i nadzieję, że doczekamy się kiedyś pełnowymiarowego debiutu.

Wojtek Traczyk: Dziękuję, dobrze (Unzipped Fly Records, 2014)

Wszystko w porządku? Dziękuję, dobrze. Chcesz ostatnie ciastko, które wpadło mi w mgnienie oka? Dziękuje, dobrze. Lubisz słońce, kiedy go nie widać? Dziękuję, dobrze i tak dalej, aż robi się z tego różaniec dziękczynnej modlitwy pustelników, zamiast amen po prostu „dziękuję dobrze”, bo z rynny kapie na głowę, więc za to trzeba dziękować, przynajmniej nie trzeba się kąpać, więc na wodzie zaoszczędzone. U Traczyka też dobrze, został prawie nietknięty, tylko delikatnie zwalcowany przygnębieniem tak, że dziękuje. Skoro wszyscy lubią dziękować, to może jednogłośne, muzyczne Tarczyka „dziękuję” wystarczy.

Perry Ferya Band: Mantra (Clinical Archive, 2014)

Muzyka członków Perry Ferya Band gościła już kilkakrotnie na naszych łamach. Choć pod inną nazwą - Skala Collective. Grupa kołobrzeskich artystów tym szyldem opatruje każdy solowy bądź grupowy przejaw muzycznej działalności przyjacielskiego kolektywu. Kolejne dzieła wydawane pod barwami rosyjskiego netlabelu, mimo wielu cech wspólnych, są zgoła odmienne. A Mantra jawi się najlepszą propozycją ansamblu od czasu ukazania się pozycji SKALI zatytułowanej (nomen omen) Perryferya.

Formalina: Formalina (wyd. własne, 2014)

Jedna z najciekawszych polskich płyt tego roku. Ja bredzę? To może najpierw posłuchajcie.

Karate Free Stylers: Northern Youth (fyh!records, 2014)

O tym, że napiszę recenzję długogrającego debiutu tria z Olsztyna, wiedziałem jeszcze przed odsłuchem. Później ugryzłem się w język, gdyż przypomniałem sobie, że - wbrew pozytywnym recenzjom w sieci - No Matter What EP w redakcji nie wzbudziło entuzjastycznych emocji. Wręcz przeciwnie, chłopaki z KFS zgubili gdzieś styl pierwszych nagrań i skierowali się w stronę alternatywnego pitu-pitu. A pisanie negatywnych tekstów tak naprawdę wcale nie rajcuje. Choć pod względem popularności przyjemnie rezonuje.

Furia: Nocel (Pagan Records, 2014)

Na rynku pojawiło się właśnie czwarte wydawnictwo Furii, kolejne już prezentujące naturalny progres kapeli. Choć jeśli chodzi o nomenklaturę – mogliby się cofnąć do swojego pierwszego krążka. Bo ta płyta to prawdziwa Martwa Polska Jesień.

Die Flöte: Pizza (Stajnia Sobieski, 2014)

Trzy lata od wydania rewelacyjnej EP-ki Plusk krakowski sekstet wydaje swój wyczekany pełnowymiarowy album. Za pożyczone pieniądze, nagrany w studiu-sypialni w mieszkaniu realizatora. Sami rozumiecie, że musicie ją kupić. Chyba nie chcecie pozbawić tych sympatycznych chłopaków środków na kolejną pizzę?

Thaw: Earth Ground (Witching Hour, 2014)

Dobrze się dzieje w państwie polskim. Potężna blackmetalowa ofensywa, która od dwóch lat zalewa wielkie połacie naszego kraju, wciąż przybiera na sile. Liczba zespołów parających się „czarną sztuką” na światowym poziomie rośnie w zastraszającym tempie. Być może na czele tego ruchu wciąż stoją nawiedzeni mistycy z grupy Let The World Burn, ale po łydkach kąsają ich już młode, głodne wilki. Sosnowiecki Thaw, lider tej watahy, powrócił właśnie z drugim albumem, morderczym acz trudnym w przyswojeniu Earth Ground.

Kiev Office: Statek Matka (Nasiono Records, 2014)

Zapraszamy na próbę zespołu Kiev Office. Wstęp wolny.

Spiral: Cloud Kingdoms (wyd. własne, 2014)

Z głową w chmurach.

Hurtownia: Co-Sovel, Hidden World, Kiev Office, Totemy

Szybkie recenzje płyt krótkich i trochę dłuższych.

Prison: Prison (wyd. własne, 2014)

Po Super Girl & Romantic Boys nie było w Polsce tak dobrej syntezatorowej alternatywy bazującej na postpunkowych dokonaniach z końca lat 80. Gdzieś zabrakło muzyki dla tych smutniejszych, a indie pop wszelaki wkroczył raczej na salony czy do modnych klubów.

Jacek Stęszewski: Księżycówka (Lou & Rocked Boys, 2014)

Płonie ognisko i szumią knieje – z tą harcerską sekwencją kojarzy się Księżycówka, która biletu podróżnego na Księżyc nie jest w stanie zafundować, lecz na harcerski obóz szlak przetrze niejednemu bojaźliwemu druhowi prostymi piosenkami stworzonymi na wzór poezji śpiewanej.

Konkurs z Peterem J. Birchem - rozwiązanie

Chcecie wiedzieć kto wygrał 3 egzemplarze najnowszego albumu songwritera z Wołowa?

By Proxy: Ecotone (wyd. własne, 2014)

Takie rzeczy cieszą. Że w roku pełnym piosenkowego electropopu komuś chce się wejść w to towarzystwo w ubłoconych gumiakach.

Kristen: The Secret Map (Endless Happiness, 2014)

Kristen odkrywa swoją sekretną mapę. Nie wszystkie ścieżki prowadzą do celu, niektóre mogą cię wyprowadzić w pole. Odważysz się jej użyć w czasach wszechobecnego GPS-u?

[Przed premierą] Die Flöte: Body Song

Macie ochotę na pizzę? Dostawca przyjedzie 31 października!

[Przed premierą] By Proxy: Frequency

Mocny elektroniczny kopniak w dupę. By Proxy debiutują!

Julia Marcell: Sentiments (Mystic, 2014)

We don't need no education? A jednak. Bez szkoły nie byłoby takich płyt jak Sentiments.

Mastabah: I Hate You (Nasiono Records, 2014)

Co za czasy! Wytwórnia specjalizująca się w trójmiejskim „niezalu” bierze do swojej stajni zespół deathmetalowy.

Konkurs: 3 płyty Petera J. Bircha do wzięcia

Jak pamiętacie, WAFP jest jednym z patronów medialnych nowej płyty Petera J. Bircha. Z tej okazji mamy dla naszych czytelników 3 egzemplarze Yearn, ufundowane przez wydawcę - Antenę Krzyku. Kto ma ochotę postawić swoją kopię na półce?

Columbus Duo: Expositions (Dead Sailor Music, 2014)

Bracia Swoboda konsekwentnie kierują swoje zainteresowania ku dźwiękowemu minimalizmowi. Na najnowszej płycie melodii znów mniej, nie przeszkadza to jednak panom Ireneuszowi i Tomaszowi wykreować kilku porwanych, intrygujących przestrzeni.

Lola Lynch: In Reverse (wyd. własne, 2014)

Biegnij, Lola, biegnij - po swoje pięć minut.