Nutria Nutria: Nutria Nutria EP (wyd. własne, 2014)

Tom Waits śpiewający poezję. Kobiecym głosem.

Konkurs C4030 - rozwiązanie

Poprosiliśmy Was o rozszyfrowanie skrótowca tworzącego nazwę zespołu. Po Waszemu. Co z tego wynikło?

Daktari: Lost Tawns (Multikulti, 2014)

Dylemat, przed jakim się staje dokonując oceny płyty, nie zawsze daje się rozstrzygnąć stwierdzając, że coś jest „dobre” bądź „złe”. Podobnie w przypadku Lost Tawns trudno zmierzyć z precyzją karateki rozwalającego dłonią deskę, ile oddziela ostatnią płytę Daktari od dzieła niegodnego uwagi, prawdopodobnie jest to odległość kilku (na)dętych pstryknięć i bębnionych postukiwań rytmu.

[Przed premierą] Lola Lynch: Those Cats Killed My Baby

9 października Lola Lynch wydaje swój debiutancki album. I to jest bardzo dobra wiadomość!

James Haddock Jr.: Fieldnotes (Resonating Wood Recordings, 2014)

Klasyczna americana w oparach kiszonych ogórków.

Kumka Olik: Yoko Eno (MyMusic, 2014)

Ulepiony z cytatów (...) / Wszystkim co mnie otacza staję się. Po takiej deklaracji można nawet polubić tę straszną Kumkę Olik.

Konkurs z C4030

Mamy dla was 3 egzemplarze najnowszej płyty C4030, ufundowane przez zespół. Chcecie je wygrać?

Les Ki: Zaczyn EP (wyd. własne, 2014)

Człon „les” niczym przednutka przywodzi na myśl zaimek gramatyki francuskiej, z kolei zakapturzony tolerancyjnie Polak dzielący świat wyłącznie na czerwony i biały, dostrzeże w tym (nie)stosowny podtekst. Można także przeczytać od prawej do lewej jak Arabowie i dokonać niewielkiej destrukturyzacji, by dowiedzieć się, że chodzi o rozmiar „iks el”, przypuszczalnie przyzwoicie męski. Drugi człon „Ki” nie jest niczym innym, jak japońskim słowem oddającym znaczenie wyrazowi „drzewo”. Ta cała mozaika wielokulturowa udowadnia, że jak pod trzycentymetrową warstwą puchu kremowego w ciastku zawsze znajduje się dżem, tak w tym wypadku Les Ki – to krajan, który na podobieństwo indie-popowych melodii stworzył cztero-piosenkowy Zaczyn. 

Kamp! i Niepogoda na końcu (starego) świata

Podczas wakacji resetuję umysł praktycznie nie słuchając muzyki. Jednak zawsze następuje taki moment, kiedy odprężony regularnymi posiłkami i kąpielami w morzu organ zaczyna generować muzykę głęboko ukrytą w pamięci. Kiedy podczas brodzenia w połamanych muszlach zaczynam słyszeć w głowie Białą armię, a wstęp do hotelowej wersji Purple Rain, grany przez coverduo dla znudzonych gości, dziwnie przypomina Nie płacz Ewka – czas wziąć sprawy w swoje ręce. I założyć słuchawki.

So Slow: Dharavi (Instant Classic, 2014)

Dharavi to dzielnica w Bombaju. Największy slums, jaki istnieje w świecie. Mieszka w nim na co dzień od 2,5 do 3 mln ludzi. Nie ma na tej planecie większego skupiska biedy i bezładu urbanizacyjnego. Takie właśnie miejsce wybrała sobie warszawsko-bydgoska formacja So Slow na tytuł swojej debiutanckiej płyty. A teraz warto zadać sobie pytanie: Jaki mieli w tym cel?

Peter J. Birch: Yearn (Antena Krzyku / Borówka Music, 2014)

Piotr Brzeziński idzie śladem Vaclava Havelki z czeskiego Please The Trees i podbija Europę swoją singer/songwriterską interpretacją country. Czas na Amerykę?