Hurtownia: Fertile Hump, Moonrose, Samuel Baron, Wovoka

Przypominamy kilka ciekawych płyt z ubiegłego roku, których nie powinniście przegapić!

newspaperflyhunting: The Three Words EP (wyd. własne, 2015)

Na ratunek białostockim Bojarom.

Spiral: Cloud Kingdoms (wyd. własne, 2014)

Z głową w chmurach.

newspaperflyhunting: Iceberg Soul (wyd. własne, 2014)

Melancholijna podróż w głąb lodowatej białostockiej duszy.

Moonglass: Webs (wyd. własne, 2014)

Przydatne skojarzenia: Earthshine - tytuł płyty. Moonglass - nazwa kapeli, w skład której wchodzi dwóch muzyków, którzy owo dzieło popełnili. A teraz odpalamy Webs…

Blindead: Absence (Mystic, 2013)

Jakiś czas temu, analizując ostatni album Obscure Sphinx, zastanawiałem się nad problemem, który prędzej czy później dotyka każdy zespół parający się post metalem. Kiedy bowiem stworzy się już płytę idealną, monumentalną i monolityczną, a jednocześnie nagraną według najlepszych gatunkowych kanonów, to cóż można zrobić potem? Jaką muzykę skomponować i dokąd uciec, tak aby nie oderwać się od swoich korzeni? Jak poszerzyć wąskie ramy gatunkowe tej muzyki? Blindead, najważniejszy spośród tych zespołów na polskiej scenie, udziela odpowiedzi na te pytania.

The White Kites: Missing (Deep Field Records, 2013)

Tej jesieni do smutnego miasta nad Wisłą przybył intergalaktyczny pojazd z psychodeliczno-rockową załogą. Tajemnicza machina niesiona skrzydłami z białych latawców osiadła na jednym z warszawskich brzegów i otworzyła swe podwoje. Wówczas okazało się, że to tak naprawdę imaginarium rodem z występów doktora Parnassusa, obsługiwane przez grono radosnych muzyków. Za to konferansjer, ubrany w brytyjską flagę, okazał się mieć aż dwie twarze, jedną młodego Petera Gabriela, drugą - Damona Albarna.

Pojedynek: Servants of Silence kontra Echoes Of Eon

Wbrew pozorom żadna z niżej zaprezentowanych grup nie uczyniła z ciszy myśli przewodniej. Chyba że mówimy o wokalistach, a raczej ich braku. Post rock ma się w Polsce dobrze i na instrumentalnej scenie jest coraz ciaśniej. Aby zachwycić potencjalnych fanów, nie wystarczy już odpowiednio dziwna nazwa i równie pokręcone tytuły kompozycji. Co mają do zaoferowania bohaterowie dzisiejszego wpisu?

Tenebris: Alpha Orionis (Audio Cave, 2013)

Alpha Orionis to jeden z tych albumów, które długo czekały na moją recenzję. Trudno mi powiedzieć, dlaczego tak się stało. Może dlatego, że skomplikowania materia, zawarta na tym krążku, nie sprzyja prostemu opisowi.

Disperse: Living Mirrors (Season of Mist, 2013)

Polska scena progresywna znajduje się w pewnego rodzaju rozdwojeniu. Z jednej strony istnieje ogromna ilość wysokiej klasy zespołów, które pielęgnują ten podgatunek na naszym krajowym poletku, zgrabnie łącząc go z rockiem lub metalem. Z drugiej strony grają oni dla bardzo niewielkiej publiczności, złożonej głównie z samych muzyków oraz grupki entuzjastów. Podobnie jest za granicą, gdzie w powszechnej świadomości istnieje Riverside, a potem długo, długo nic. Jak sobie z tymi trudnościami radzą młodzieńcy z Disperse? Chyba całkiem nieźle, sądząc po zawartości drugiego albumu i kontrakcie zawartym z Season of Mist.

Uda: Łowy kraby (Bób się rodzi Records, 2013)

Trzecia płyta tria z Krakowa grającego brutal jazz fusion. Nie będzie przebacz.

Perspecto: Cut The Riddle (Oficyna Biedota, 2012)

Najnowsze wydawnictwo grudziądzkiego Perspecto to dobry przykład realizacji powiedzenia „chcieć to móc”.

Defying: Portraits EP (wyd. własne, 2012)

Poczucie deja vu nie przeszkadza, by zagłębić się w proponowanych przez olsztyński zespół progresywnych dźwiękach.

Ikebana: Ikebana EP (wyd. własne, 2012)

Meteoryt z jasnego nieba.

Forma: Forma (Grandpa Groove Records, 2012)

Podobno listonosz zawsze dzwoni dwa razy. Warszawska Forma dzwoni po raz pierwszy…

Ordinary Brainwash: Me 2.0 (Metal Mind Production, 2012)

23 lata na karku. Trzecia płyta na koncie.

Jazzpospolita: Impulse (Ampersand, 2012)

Coraz mniej jazzowi, co nie znaczy, że nie jazzy.

The Magnum Force: The Short Passage EP (wyd. własne, 2011)

Schizofrenia w muzyce albo dokonywała rzeczy wielkich, albo spychała artystów w piekło niezrozumienia. Dla przykładu - nie rozumiem, po co powstała debiutancka EP-ka jednoosobowego zespołu z Wrocławia. Ale proszę nie zaprzestawać dalszej lektury!

NAO: Deprywacja sensoryczna (NiemaSówka, 2011)

Miałem okazję uczestniczyć w koncercie NAO w Sopocie podczas ich występu obok Tides From Nebula. Nie zachwyciłem się. Niknący i niezrozumiały wokal, gitarowe granie bez jakiegoś większego sensu – takie odczucia towarzyszyły mi podczas pierwszego zetknięcia z ich twórczością. Kiedy coś zaczęło do mnie dochodzić – tekst okazał się bełkotem, a koncert jakoś szybko skończył. Z debiutancką płytą jest nieco inaczej…

Ostatki 2010: Appleseed, Jazzpospolita, Let Me Introduce To The End, Ordinary Brainwash, The Poise Rite, Tsar Poloz, We Are Lefortovo, Wesoły Traktorek

To już ostatnia porcja płyt z bardzo obfitego pod względem wydawniczym roku 2010. Zwariowana mieszanka stylów, czyli dla każdego coś miłego. Zapraszamy!