Nagrobki - Katowice, 21.10.2018

Niedzielny wieczór w pięknych okolicznościach katowickiego Kinoteatru Rialto, do tego jesienna pora zadumy, do tego zespół Nagrobki, dla którego temat śmierci i odchodzenia jest bliższy niż koszula plecom biznesmena. To się nie miało prawa nie udać.

Dodajmy – był to wieczór wyborczy, więc nie mogło się obyć bez suchych żartów na temat spotkania przy urnie. Ha, ha, haaa.

To może jeszcze o okolicznościach. Rialto – jeśli nie byliście (a ja byłem lata, lata temu), to zachęcam do wybrania się – to imponująca instytucja, składająca się z sali zastawionej stolikami i sceny (trochę jak w hotelach w Las Vegas – na szczęście Elvisa nie zauważyłem) oraz balkonów, z których zapewne ogląda się filmy na ekranie ukrytym za Lynchowską czerwoną kotarą. Oczekujący na występ może raczyć się przysmakami z baru (dajmy na to – serniczkiem) albo obserwować pracę realizatora dźwięku, gdyż jego stanowisko znajduje się tuż przy wejściu na salę.

Zespół pojawił się w minimalistycznym, „trzonowym” składzie: Maciej Salamon – Adam Witkowski, co z jednej strony budziło niepokój (jak oni zagrają te rozbudowane aranże?), a z drugiej dreszcz ekscytacji (będzie punk w tym dystyngowanym wnętrzu!). Obawy okazały się płonne, a nadzieje zaspokojone w dość szerokim zakresie. Duet bez problemu dawał radę zapełnić przestrzeń kinoteatru w taki sposób, że nie miało się odczucia, jakby czegoś tu brakowało. Pamiętamy modę na raw-rockowe duety (Whitestripesi dostali nawet kilkusekundowy hołd w postaci riffu z 7 Nation Army) – pamiętamy, że dwóch dobrze dogadujących się muzyków jest w stanie wytworzyć równie intensywną i bogatą warstwę dźwiękową co trio czy kwartet. A jeśli dodamy do tego pudełko odtwarzające w pętli nagrany chwilę wcześniej riff (pamiętacie co wyprawiał z nim Bajzel?), to możemy być spokojni o to, co się będzie na scenie działo. Tym bardziej, że do gitary i perkusji dołączało dwóch wokalistów, którzy świetnie się nawzajem uzupełniali.

Występ w Katowicach rozpoczynał trasę Nagrobków złożoną z dziewięciu koncertów w całej Polsce (jak miło, że zespół znad morza zdecydował się zahaczyć o Katowice – czyli jednak da się, Michale Miegoniu?) i był ich rozgrzewką, do czego Maciej Salamon przyznał się bez krępacji, sugerując, że najlepiej gra im się gdzieś tak w połowie trasy. Ale w Katowicach też chyba grało się nie najgorzej, co?

Zaczęli od kilku nieznanych piosenek, zapowiedzi nowej płyty szykowanej na październik… przyszłego roku. Piosenki brzmiały bardzo chwytliwie i zastanawiam się, czy pozostaną w takich surowych, grandżowych wręcz aranżacjach, czy również zostaną wzbogacone o barokowe dodatki. Potem poleciały już same hity, zarówno ze Stanu prac (Zaraza – uwielbiam ten numer, Na śmierć zapomniałem itd.), jak i z promowanego obecną trasą Granitu. Trzeba przyznać, że takie piosenki jak Co z nami będzie, Kolejny rok w urnie, To był tylko cień, Nie chcę myśleć o śmierci wypadają rewelacyjnie zarówno w wersjach studyjnych, pełnych szalejących dęciaków i klawiszowego vibe’u, jak i w pluszowej przestrzeni sali kinowej, zagrane z punkową werwą i modyfikowane postrockowymi mostkami. Zabrzmiał też jeden numer wspominkowy z repertuaru zespołu Gówno (ale tytułu nie pamiętam, fanem Gówna nigdy nie byłem).

Jeśli chcecie się jeszcze załapać na tę trasę – dziś Wrocław, 31.10 Gdańsk – zapewniam, że warto. [m]