Time To Express: Traffic Life (Big Blue Records, 2009)

Pochodzący z Kołobrzegu zespół powinien być czytelnikom dobrze znany. W sondzie na najlepszy kawałek WAFP Vol. 4 wygrał ich utwór Robot. W pełni zasłużenie. Piękne cure’owskie gitary w refrenie przypominające te z Bloodflowers, pełen pasji śpiew i stężenie emocji przekraczające dopuszczalne limity na kilobajt kwadratowy. Automatycznie chciało się więcej. Dziś na półkach sklepowych leży już debiutancka płyta, na niej dziesięć kompozycji. Warto było czekać? Cóż, najbardziej uradowani powinni być fani pierwszej płyty Coldplaya.

Robot to zmyłka. Ciężko w pozostałych piosenkach doszukać się podobnego klimatu. Dusznego, depresyjnego, naznaczonego odłamkami strachu. Czuć za to wyraźnie szkołę Chrisa Martina. Mają chłopaki talent do melodii. Nie robią przebojów, grają tak słodko-gorzko. Mimo ładnych refrenów, potrafią nasączyć kompozycje solidną dawką melancholii. Tak jest w Ucieczce, gdzie króluje pompatyczny refren (Może jeszcze jeden raz/ Zatrzymacie w miejscu czas/ Może jeszcze jedno z was poszybuje aż do gwiazd). The Last One charakteryzuje się przyjemną przestrzenią. Panowie często dają upust tłumionym emocjom. Robot - wiadomo. Uwagę zwraca także Enter Light. Hałaśliwy początek gładko przechodzi w sympatyczną zwrotkę. A refren działa niczym wentyl; doskonale daje upust nagromadzonej gitarowej furii. Dzięki temu koniec utworu jest zadziwiająco grzeczny i śpiewny. Ciekawy pomysł.

Ładnie grają, tak po babsku. Nie, to nie obelga. Tomasz Skierczyński, podobnie jak wokalista wspomnianego Coldplaya, dysponuje bardzo ciepłą barwą głosu. Kiedy wchodzi w wysokie rejestry, z pewnością wywołuje efekt mięknięcia dziewczęcych kolan. Czy refren Traffic Life nie jest słodki? Czy to nie jest jeden z tych kawałków, który by się chciało zaśpiewać swojej dziewczynie bądź żonie podczas zachodu słońca na wyludnionej plaży? Jak można nie lubić gościa, który uwodzi z iście wampirzą charyzmą (Wampir)?

Pozostali członkowie zespołu nie stoją w cieniu lidera. Mimo że w większej części plumkają sobie na gitarkach, starają się, by było ciekawie. Tu załka gitara akustyczna, tam przyłożą z większą mocą. Często wykręcą riff, by zakłuł w ucho, wyjadą z durrowymi akordami, a nałożone ścieżki w ciekawy sposób się zazębią. Nic nowego, odkrywczego, jednak lekcja muzyki odrobiona na piątkę. Zgodzę się z materiałami promocyjnymi - słychać Radiohead z czasów The Bends, nie wykręcą się od porównań z Myslovitz. Ja dalej będę się upierał, że mimo wszystko jest to inteligentne nawiązanie do Parachutes.

Powyższe akapity to próba w miarę obiektywnej oceny debiutanckiej płyty zespołu. Gdyż subiektywnie muszę z bólem serca stwierdzić, że ciężko, naprawdę ciężko mi przesłuchać album od początku do końca. Kiedy teraz sobie siedzę przed monitorem, a dźwięki cicho płyną z małych kwadrofonicznych głośników, jest OK. Gorzej jest z odsłuchem w słuchawkach. Wiem, że wydawnictwo zostało zremasterowane w domu, ale... dlaczego gitara prowadząca w większości kawałków jest tak samo nastrojona? W Tysiącach nowych dni i Robocie się sprawdza, ale identyczny sound słychać w następnym The Last One oraz This Is The End! Wydaje się, że Song będzie on niej wolny. Tak jest... do czasu refrenu. Dlaczego w Wampirze znów jest na pierwszym planie, zamiast schować się do tyłu i ustąpić miejsca innym barwom, jak w końcówce? Ten nieszczęsny zabieg zabija ducha całości. Już po pierwszej połowie ma się serdecznie dość tego brzmienia.

Na przyszły rok muzycy planują nowe wydawnictwo. Moja skromna sugestia: może tym razem z dobrym producentem? Gdyż za Robota mają u mnie spory kredyt zaufania! [avatar]



Strona zespołu: www.myspace.com/timetoexpress