18 grudnia 2015
Echoes Of Yul: The Healing (Zoharum Records, 2015)
Michał Śliwa, tym razem w pojedynkę, kontynuuje podróż po mrocznej krainie smolistych riffów i trującej atmosfery. Tym razem coraz częściej trafia na przestrzenie wolne od jadowitego smogu, pozwalając zaczerpnąć swoim słuchaczom haust świeżego powietrza.
Muzyka Echoes Of Yul nie zmieniła się radykalnie od ostatniego regularnego długograja Cold Ground. To raczej mozolna ewolucja, proces powolny, niemal niedostrzegalny. Ale proces. Wciąż w ruchu. Drobnymi kroczkami. Niczym jeniec z workiem na głowie i ze spętanymi ciasno nogami.
Od początku istnienia tego zespołu towarzyszyła mu specyficzna duszna atmosfera. Echoes Of Yul potrafili wywołać swoją ociężałą, monotonną muzyką dreszcz niepokoju. Ale i fascynacji, gdyż wiele z ich kompozycji miało w sobie pierwiastki czystego piękna. Na The Healing zmiany są jakby bardziej wyraźne. Środek ciężkości z post metalu przesunął się na post rock, co jest dobrą wiadomością dla tych, dla których sludge'owe riffy z poprzednich albumów stanowiły barierę nie do przejścia. Teraz jest więcej powietrza, przestrzeni, organicznych brzmień. Już otwierający album utwór Ester unaocznia, że Śliwę interesują nieco inne środki wyrazu. To zresztą moje ulubione nagranie na The Healing. Powolna narracja, brak kulminacji, która jednak często eksploduje w końcówkach kompozycji w postaci dronowych, masywnych akordów - intrygują. A przy tym to niezwykle orzeźwiająca, czysta muzyka.
Z każdym kolejnym nagraniem atmosfera gęstnieje, staje się coraz cięższa. Zmierza ku kulminacji. Cieszy mnie, że Śliwa oszczędnie dozuje metalowe patenty, wstrzymując się z wybuchem do ostatniej chwili. Tym większe wrażenie robią brutalistyczne, miażdżące riffy pojawiające się w skondensowanych, morderczych dawkach, jak w sabbathowskim, wiedźmowatym The Trick, przywołującym echa industrialu, pełnym blaszanych dźwięków perkusyjnych Organloop, czy zaskakującym muzycznymi połączeniami (dyskotekowe efekty, gitara akustyczna, nawiązania do country) The Healing. Fascynują fragmenty, w których muzyk posługuje się chwytami znanymi z muzyki pop – przekształconym komputerowo wokalem (The Better Days) i klawiszowymi motywami, które wrzucone w inny kontekst mogłyby rozkręcać imprezę niemającą nic wspólnego z mistycznymi rytuałami (Apathy Rule). Całości dopełniają krótsze, wyciszone fragmenty, szczęśliwie zrównane ważnością z długimi utworami, nie sprowadzone jedynie do roli ambientowych przerywników (Diorama, Gush).
The Healing jawi mi się jako najdojrzalsze i najciekawsze dzieło Echoes Of Yul. Zespołu (projektu?) o zadatkach na gwiazdę swojej niszy. [m]
Strona zespołu: https://www.facebook.com/echoesofyul
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Piszę tę recenzję ku przestrodze. Nesairah to dowód jak łatwo wpaść w pułapkę nadzieizmu. Wybaczcie ten neologizm, usprawiedliwiony, jeśli ...
-
Jeśli lubicie kupować muzykę w wersji elektronicznej i jest to muzyka z gatunku tej recenzowanej na WAFP, to odpowiedzią na pytanie zadan...
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
We Are From Poland przedstawia: 01. Skowyt : Jest nas dwóch / Jest nas dwóch SP (megatotal) / Singiel sfinansowany przez fanów 02. SuperX...
-
Nie tak dawno temu natknąłem się na angielski serial Aparitions . Obraz opowiada historię księdza egzorcysty, który podejmuje trud walki ze ...
-
Gdyby cała płyta była taka jak piosenka numer jeden…
-
Avell wyraźnie jest zafascynowana muzyką skandynawską, słychać to w jej sposobie śpiewania, przypominającym czasem wokalizy Bjork czy styl w...
-
Wiadomo – gołą dupą. Albo chociaż plecami. Uwaga, artykuł zawiera nagość .
Wspaniała płyta i wspaniały projekt. Jedyne braki to koncerty.
OdpowiedzUsuń