Ostatki 2008: Bauagan Mistrzów, Columbus Duo, Lesers Bend, Skinny Patrini

Ubiegły rok obfitował w dobre wydawnictwa, ale czas wreszcie zamknąć ten okres, tym bardziej, że coraz szerszym strumieniem napływają albumy A.D. 2009 i to im trzeba poświęcić całą uwagę. Dziś więc krótko i zwięźle o kilku płytach z roku zero osiem, których nie należy przegapić. Jeśli jeszcze ich nie znacie, sprawdźcie koniecznie.

Bauagan Mistrzów: Plac zabaw (Universal)

Nie słucham hip-hopu, coś mnie od niego odrzuca, wysypką obsypuje i zgagę wywołuje. Ale Bauagan Mistrzów to inna bajka. Jest nawijka na dwa głosy (żeński i męski), ale przekaz pozytywny, dużo humoru, językowe wygibasy – coś jak Afro Kolektyw, tylkomniej przegięty. Zero ponuractwa i blokerskiego badziewia. Jednak to, co mnie najbardziej przekonało do Placu zabaw, to pomysł na muzykę. Muzykę wykonywaną na żywych instrumentach: perkusji, kontrabasie, różnego rodzaju dęciakach, oraz analogowych syntezatorach. Brzmi to powalająco plastycznie, a energia sekcji rytmicznej dosłownie wgniata w podłogę. Mimo improwizacyjnych naleciałości, piosenki są zwarte i przemyślane. Pięknie bujają i dają dużo, dużo radochy.

Sprawdźcie tę rewelacyjnie wykonaną stronę: http://www.bauagan.com/


Columbus Duo: Storm (Dead Sailor)

Coś dla miłośników kontemplacji, którzy nie boją się hałasu. Bracia Swoboda zaczynali kilkanaście lat temu jako noise’owy Thing. Ślady przeszłości są słyszalne na tej nowej płycie, którą jednak można śmiało zaliczyć do nurtu postrockowego. Mamy tu długie, oszczędnie dozujące napięcie kompozycje niesione elektronicznym buczeniem i trzaskami oraz niepokojącymi partiami gitary, która czasem atakuje zgiełkiem. Tajemniczym podkładom towarzyszą melorecytacje w języku francuskim. Mimo pewnej ascetyczności, wręcz chorobliwej hermetyczności, spod palców braci czasem wymyka się zaskakująco chwytliwa melodia, która zapada w pamięć wyjątkowo mocno. Do słuchania w skupieniu.

Strona zespołu: http://deadsailor.net/artists/columbus_duo.html


Lesers Bend: Lesers Bend (Biuro Literackie)

Z niezrozumiałych dla mnie względów ta kapitalna płyta została zupełnie niezauważona. Dla mnie było ogromnym zaskoczeniem, że zespół związany z wydawnictwem poetyckim brzmi tak... niepoetycko. Oczywiście teksty Łukasza Jarosza to wiersze, ale tak naprawdę stanowią tylko tło dla dźwięków, które kojarzą się z inteligentnym amerykańskim hard core’em (Fugazi?), shoegaze’em, momentami nawet z dream popem spod znaku 4 AD! Kompozycje zadziwiają złożonością, eksperymentami brzmieniowymi (podczas sesji używano np. różnych zestawów perkusyjnych), nakładającymi się na siebie partiami gitar i klawiszy, tworzących gęstą i pełną niuansów strukturę. W tych nieopatrzonych tytułami utworach dzieje się tyle, że każdemu można by poświęcić spory akapit. Na płycie znajduje się jedna z najbardziej magicznych piosenek ubiegłego roku. Nie wierzycie? Dowód poniżej.




Strona zespołu: http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewProfile&friendID=144860840


Skinny Patrini: Duty Free (Open Sources)

Goldfrapp, Peaches, IAMX – to tak na pierwszy rzut ucha główne źródło inspiracji tego duetu. Jest elektronicznie, brudno, hałaśliwie, wulgarnie i prowokująco, czasem nawet z odcieniem perwersji. Skinni Patrini mają wyrazisty image, czym wyróżniają się spośród większości polskich wykonawców, mają też pomysł na swoją muzykę. Anka Patrini posiada niezły, mocny głos, który raz jest jadowicie słodki, raz ostry i raniący jak drut kolczasty. Towarzyszący jej Michał Skórka wytwarza dźwięki taneczne, ale bynajmniej nie pokorne i lekkostrawne. Choć z czasem doskwiera brak głębi, muzyka daje solidnego kopa i świetnie sprawdza się na parkiecie.

Strona zespołu: http://www.myspace.com/skinnypatrinielectroduo

Recenzował [m]