Furia Futrzaków: Furia Futrzaków (My Music, 2010)

Electropop nigdy nie był moją mocną stroną. Bo jak nie podchodzić ze sporą rezerwą do czegoś, co z taką łatwością może ocierać się o kicz? A ten jakoś nigdy nie zachęcał do współpracy. Gdy przełożymy całą stylistykę opierającą się na tych motywach na grunt polski – może być jeszcze gorzej. Jednak jakiś czas temu Furia Futrzaków była dla mnie dużym odkryciem. W kwietniu ukazała się ich debiutancka płyta. Czy pozytywne wrażenia zostaną utrzymane?

Wrażenie pierwsze – podkolanówek w paski i lizaków brak. Ale tylko pozornie. Po pierwszym odsłuchaniu dwunastu utworów słodki posmak ciągle pozostaje. Słychać, że Kinga Miśkiewicz i Adam Pieszak nie odcinają kuponów od swoich dotychczasowych dokonań. Łagodne melodie wzbogacone o syntezatorowe efekty ciągle cieszą ucho i zapraszają do wspólnej zabawy. Miękki i pociągający głos Kingi delikatnie prowadzi od dyskotekowych brzmień wprost do romantycznych ballad. Jednak to, co w kilkuotworowej dawce wypadało świetnie, tym razem staje po jakimś czasie ością w gardle. Intensywność dźwięków i wszechobecny lukier zmieniają się w powłokę nie do skruszenia. Zespół zamienia się na naszych oczach w przebierańców, którzy uśmiechają się ładnie znad ładnie opakowanego produktu. Zawartość cukru w cukrze została niebezpiecznie przekroczona, a my zaczynamy szukać jakiegoś podstępu.

Płyta zaczyna się od dobrze znanego Serca robota, lekko stonowanego utworu z syntezatorowymi wokalami w tle. Prawdziwa zabawa zaczyna się dopiero od Brokatu. Jest tanecznie, pojawiają się echa lat 80., bardzo dyskotekowo, z lekkim przymrużeniem oka. Na uspokojenie dostajemy Cukier w kostkach, który łagodnie prowadzi nas dalej. Na płycie znajdziemy jeden duet – Nie mówię nie, gdzie do zespołu dołącza Michał Gasz. Jest bardzo nastrojowo i romantycznie, intensywny i powolny rytm przykuwa uwagę. Ciekawe są także teksty w wykonaniu Futrzaków, choćby ten w Pod latarnią: I wiem, gdy wracam nocą to/ Latarnie po to są/ By gasnąć wtedy właśnie gdy/ Ich światło miałoby pomóc mi. Nieco zmieniony szyk zdania może być cechą charakterystyczną grupy, jest pewnego rodzaju ciekawostką, dzięki któremu utwory zyskują kolejny, interesujący walor. Muszę przestać pić/ Zmieszałam znów koktajle Ciebie i gin/ Teraz smakujesz mi zabawniej/ I masz jakby więcej klasy. Ten cytat z utworu Opór powietrza najlepiej opisuje styl, w którym utrzymane są teksty na całej płycie. Trochę ironiczne, słodko-gorzkie, opisujące kobiecy punkt widzenia na sprawy damsko-męskie. Zdecydowanie na plus. Ostatnia piosenka, Nastroje, ładnie dopełnia całość, pozostawiając nas w rozmarzonym nastroju oczekiwania na więcej.

I właśnie w takim poczuciu zostawia mnie ta płyta. Niby wszystko ładnie i zgrabnie, fajnie się słucha i wybija rytm, jednak po pewnym czasie pojawia się wrażenie, że trochę w tym za dużo sztuczności, kreacji na siłę. Może przesadzili z ilością słodyczy? Poziom cukru we krwi wciąż wzrasta, a ja odczuwam, że to nie do końca to. Może gorzka kawa okaże się wybawieniem? [spacecowboy]



Strona zespołu: http://www.myspace.com/furiafutrzakow