Wiele zespołów decyduje się umieścić swoje nagrania w sieci do darmowego ściągnięcia. Słuszna decyzja! Dzięki temu fani mają szansę zapoznać się z ich muzyką i zadecydować, czy pójść na ich koncert, zaglądać na ich stronę w poszukiwaniu newsów itd. Często utwory z jednej sesji nagraniowej zespół nazywa skromnie demo. A dlaczego by nie nazwać ich EP-ką? Co za różnica – zapyta ktoś – demo czy EP-ka, i tak sprowadza się do tego samego. Błąd. Korzyści z posiadania przez zespół EP-ki – nawet jeśli istnieje ona tylko w niematerialnej, internetowej postaci – są znaczące. Jest to pierwszy tytuł w dyskografii, podnosi tym samym rangę kapeli. Poza tym, można liczyć na recenzję w serwisach/blogach muzycznych. Ponadto taka „płyta” może liczyć na miejsce w rocznym podsumowaniu (jak w przypadku Panikarzy, gdzie jest kategoria EP-ka roku). Ponadto taką EP-kę można w pewnym momencie wydać na fizycznym nośniku (CD) i sprzedawać na koncertach. Mało?
Ważną sprawą takiego wydawnictwa jest okładka. Sprawa jest dość prosta i nie wymaga praktycznie żadnych nakładów finansowych. Generalnie spotyka się okładki plastyczne i fotograficzne. Pierwsza typ to np. rysunek, grafika, obraz, kolaż. Jeśli jednak Bozia poskąpiła nam zdolności artystycznych, nie mamy też żadnego znajomego rysownika, którego moglibyśmy poprosić o drobną przysługę, pozostaje rozwiązanie drugie, czyli zdjęcie. Zrobienie zdjęcia to żaden problem.. Jak mówi jedna z popularnych na Flickerze zasad: rób jak najwięcej ujęć, któreś musi być dobre. Oczywiście dotyczy to raczej amatorów. Najważniejszy jest pomysł, dobrze by było, żeby zdjęcie w jakiś sposób pasowało do muzyki znajdującej się na płycie, oddawało jej klimat, charakter zespołu. A potem już tylko trzeba to zdjęcie zrobić...
Jak widać na powyższej ilustracji, sesja zdjęciowa do jednej z alternatywnych okładek We Are From Poland Vol. 2 nie wymagała specjalnie dużych nakładów pracy. Do wykonania zdjęć wykorzystałem: 2 lampy doświetlające, papierowe ręczniki (w roli tła), model samochodu Porsche, chłopka z Kinder Niespodzianki, figurki zwierząt, dżem z czarnej porzeczki (w roli fragmentów mózgu) oraz świąteczną ćwikłę z buraków (sok imitował krew). Do tego potrzebny był zwykły kompakt z trybem makro.Efekt:
Gotowe zdjęcie można obrobić w najprostszym z dostępnych za darmo programie do przeglądania zdjęć, np. Irfan View. Za jego pomocą można zdjęcie odpowiednio skadrować, przyciąć, ewentualnie poprawić kolory lub/i ostrość. Jeśli ktoś lubi, może nałożyć któryś z filtrów lub efektów. Pozostaje tylko dodać napis informujący o tytule płyty i nazwie zespołu. To również można załatwić tym samym programem. Wystarczy zaznaczyć obszar na zdjęciu (klik myszką i rozciągnięcie), a następnie w zakładce Edit wybrać opcję Insert text into selection. W tej sekcji można wybrać czcionkę, jej wielkość, kolor, styl (kursywa, pogrubienie itp.), a także kolor tła lub przezroczystość. I to wszystko! Efekt zapisujemy, okładka gotowa! Oczywiście, kiedy będziecie tworzyć okładkę do wersji CD, trzeba będzie dostosować ją do formatu pudełka. W tym celu wystarczy posłużyć się programem typu cover creator (jest taki np. w pakiecie Nero), który oferuje kilka szablonów popularnych na rynku formatów pudełek (np. CD standard, CD slim, DVD itp.). Ważna uwaga: wszystkie powyższe operacje wykonujcie na zdjęciu jego maksymalnej rozdzielczości. Dopiero potem zmniejszajcie je dowolnie do wykorzystania w Internecie, zawsze jednak posiadajcie oryginał w „dużej” postaci. [m]
07.03.2008 r. o godz. 21:00 w sopockim Klubie Papryka zespół Pawilon rozpoczyna trasę promującą swoją debiutancką płytę Retromantik. Wystąpi tam wraz z łódzkim L.Stadt, który swoją płytę wydaje dzisiaj.
Warszawski kwartet istniejący od 2004 r. Debiutowali w legendarnym klubie Le Madame, potem zaliczyli roczną przerwę i przetasowanie składu. W sieci udostępniają cztery piosenki demo – i warto ich posłuchać.
Jezu, jak ja nie lubię jazzu! Tego pitu-pitu na saksofonach, improwizacji, popisów, solówek, tej całej cholernej wolności! Wróć. Ćma ma coś dla takich jak ja. I pan, i pani, i państwo. Sami nawet przykleili sobie etykietkę – a podobno muzycy nie znoszą etykietek, hehe – „dżezzrock”. Kurwa, o co chodzi, chciałoby się zacytować klasyka. Klasyk zresztą sam nieraz kombinował w tym kierunku, więc wie, co mówi. Ćma pochodzi z Sopotu. W ich muzyce są wkurzające saksofony. Ale też taneczne rytmy, zamszowe damskie wokale rodem z zadymionych knajp (w latach 70. nikt nawet nie myślał o zakazie palenia w miejscach publicznych) i jeszcze – zadziorne, porządnie przesterowane gitary. Więc o co kurwa chodzi?
Trójmiejska formacja Gentleman! wyruszyła w trasę promującą przebojową EP-kę Anka Skakanka. Na koncertach zagrają też nowe kawałki, które niedługo pojawią się na drugiej EP-ce. Czekamy niecierpliwie!
Zastanawialiście się kiedyś, co by powstało ze skrzyżowania „gorzowskiego soundu” Kawałka Kulki i „brzmienia Polski B” w wydaniu Muzyki Końca Lata? Oto odpowiedź: Przepraszam. Chociaż zespół jest z Warszawy, jego styl to wypadkowa – jeśli tak można w ogóle powiedzieć – prób stworzenia lokalnego, opartego na krajowych wzorcach, brzmienia. Z KK weźmy specyficzne teksty, pełne zrozumiałych tylko dla wtajemniczonych symboli, oraz damsko-męski duet wokalny; z MKL specyficzną „wschodnią” wrażliwość muzyczną i gitarową energię kompozycji. Jesteście zaintrygowani?
(To zdjęcie musiało się pojawić!)
Dziwna jest to płyta, zaprawdę powiadam. Począwszy od ekstrawaganckiej wkładki z okienkiem (o tym później), przez kuriozalną prezentację tytułów w postaci grafomańskiego wierszydła, po chimeryczną zawartość muzyczno-słowną. Wolnomyślicielski duch, choć niewolny od przegięć i „nietrafień”, ma jednak swój nieodparty urok i wszystko to, co na początku wydaje się być nieprzemyślanym, chaotycznym strumieniem pomysłów, układa się w całkiem zgrabną i pociągającą całość.
W ostatnią sobotę zapragnąłem zaczerpnąć mysłowickiej atmosfery i wybrałem się na koncert trzech wykonawców reprezentujących nurt tzw. slow core (czy sad core, jak kto woli). W bardzo sympatycznej, kameralnej salce Mysłowickiego Centrum Kultury rozegrał się jednak dramat ziewania i mordowanego entuzjazmu.
Wyjątkowa płyta, nie doceniona w chwili ukazania się na rynku, obecnie miałaby szansę znaleźć pokaźną grupę fanów niebanalnego „alternatywnego” popu. Play to studyjny projekt Sławomira Pietrzaka, producenta muzycznego i realizatora dźwięku związanego ze Słabym Studiem, w którym powstawały płyty m.in. Kultu i różnych projektów Kazika Staszewskiego. Pietrzak, na co dzień wydawca fonograficzny (szef S.P. Records), zagrał na gitarach, syntezatorach, organach i klarnecie. Ponadto do nagrania płyty zaprosił znanych muzyków: Olafa Deriglasoffa, Grzegorza Nawrockiego (Kobiety), Tomasza Stańkę, Przemka Mamota, Andrzeja Smolika oraz kilkoro wokalistów, w tym odgrywającego główną rolę Marka Śledziewskiego oraz Kasię Nowicką (Novikę). Powstała muzyka wnosząca zupełnie nową jakość do polskich produkcji niezależnych: dopieszczona brzmieniowo, pełna ekscytujących smaczków i przepięknych melodii. Głos Śledziewskiego, o niezwykle ciepłym brzmieniu, kojarzy się ze śpiewem Bryana Ferry. Ekspresja, emocje, niebanalna interpretacja tekstu – to rzadki dar.
Warszawskie trio z trzyletnim stażem prezentuje efekt swoich dotychczasowych działań. Trzaski to dziełko, które powinien poznać każdy szanujący się fan polskiej alternatywy. Sześć intrygujących, wciągających utworów, tworzących przemyślaną, zamkniętą całość. Zanurzmy się w nierealny świat Powiek, posłuchajmy ich piosenek o miłości, śmierci i gumie balonowej.
Są młodzi i odrobinę nieśmiali. Nie zagrali jeszcze żadnego koncertu, ale mają już EP-kę zarejestrowaną potajemnie w garażu. I chociaż jak wiele nowych zespołów nawiązują tu i ówdzie do twórczości Joy Division, to przynajmniej nie każą nam tańczyć (okej, wiem, że ten żart za pół roku przestanie być zrozumiały, bo przecież za pół roku nikt nie będzie pamiętał o niejakich Wombatsach, ale nie mogłem się powstrzymać).
Drugi album byłych muzyków Something Like Elvis i Tissura Ani to dzieło wyjątkowe. Bezkompromisowe, instrumentalne utwory. Mistrzowsko skomponowane i perfekcyjnie zagrane. Nerwowe, furiackie, połamane, pełne wewnętrznego niepokoju, czegoś drażniącego jak drzazga pod skórą. Postrock o jazzowych strukturach, kompletnie odmienny od sennej nudy większości tego, co określa się tym terminem.
Jak widać na powyższej ilustracji, sesja zdjęciowa do jednej z alternatywnych okładek We Are From Poland Vol. 2 nie wymagała specjalnie dużych nakładów pracy. Do wykonania zdjęć wykorzystałem: 2 lampy doświetlające, papierowe ręczniki (w roli tła), model samochodu Porsche, chłopka z Kinder Niespodzianki, figurki zwierząt, dżem z czarnej porzeczki (w roli fragmentów mózgu) oraz świąteczną ćwikłę z buraków (sok imitował krew). Do tego potrzebny był zwykły kompakt z trybem makro.
To nie są nowicjusze. Helicobacter powstał 10 lat temu (!) w Gdyni. Zespół przechodził liczne roszady personalne, odchodzili i przychodzili nowi muzycy. Ich dawny wokalista, Szymon Goldberg, w 2006 roku „awansował” i zasilił słynnych Pudelsów. Na jego miejsce przyszedł Kuba Krzyśków i od tego momentu datuje się dla Helicobactera okres współczesny. Którym się zajmiemy, a jakże.
1. Jacek Lachowicz: Za morzami
1. Gentleman!: Anka Skakanka
