Ebo to pierwszy człekokształtny producent muzyczny. Mimo iż małpuje (także za innymi), by zwrócić na siebie uwagę, na skórce od banana się zgrabnie poślizgnie wykręcając piruet niczym zawodowa łyżwiarka figurowa. Muzyczny lód, po którym przyszło mu stąpać, jest wyjątkowo kruchy dziś, dlatego trzeba się postarać - jak Ebola Ape - by w tańcu we mgle nie tylko efektownie nogi połamać, lecz równie spektakularnie zagrać, by lód zarwać pod innymi muzycznymi ciałami zielonymi z zazdrości.
Wszyscy jesteśmy zwierzętami i wszyscy kierujemy się instynktem. Kobiety walczące o dobre miejsce tuż przy drzwiach sklepu z odzieżą używaną czy pasażerowie PKP toczący boje o miejsce siedzące, czasem dobre stojące, to również przykłady zezwierzęcenia, mało kulturalne – mało niezauważalne. Tymi samymi popędami kieruje się być może Ebo. Jednakże jak na małpę (nie) przystało, potrafi wykorzystać swój instynkt do tworzenia muzycznych kształtów. Kontur dźwiękowy szkicuje „instrumentami” (laptop, programy komputerowe oraz keyboard), których ogólnodostępność jest jak jego główne pożywienie – banany do dostania w każdym szanującym się spożywczym.
Muzyczna rzeczywistość Dance In Haze składa się z wygenerowanej elektronicznie subtelnej linii melodycznej, starannie zamglonej przez inwazję sampli oraz innych błyskotek dźwiękowych, w postaci różnorodnych efektów deformujących muzyczne ciało w okolicy osi kręgosłupa utworów. Stąd wszelkie skoliozy utrzymane w pokojowej temperaturze około 15 stopni są jedynie chwilowym zboczeniem, wzbogacającym brzmieniowo narrację kompozycji. Tuż obok instrumentalnych utworów są te, w których rzeczywistość muzyczna zostaje kształtowana także przez głos wokalny. Jednakże najmilej na błonę bębenkową wpływa odbiór nisko osadzonego głosu leniwie toczącego swoje frazy niczym ociężały samiec goryla tuż po wege obiadku.
Mimo wszystko aura jest na tyle ponura, że niejeden odważny dałby w swoją jamę nura. Dramatyczny wyraz osiągnięty przez Ebola Ape potęgują przytłumione, syntetyzowane warstwy dźwiękowe, od których jeży się włos na głowie. Dodatkową mroczność, ograniczoną widoczność rysów melodycznych, zapewniają rytmy na modłę plemienną.
Panowie raperzy noszą na zębach grill, żeby dopiec to, czego się nie dośpiewa/dogra. Ebola Ape na zębach tworzywa nie potrzebuje, by upiec na węgiel całą gromadkę konkurentów, wystarczy elektryczny (sprzęt muzyczny), by zapewnić ciepło domowego ogniska wszystkim swoim rywalom, a także poniekąd sobie za przywiązanie – o ciut za duże – do ambientowej nowomody zgodnej z dzisiejszym duchem hip hopu. [Adrian Matuszak]
Strona artysty: http://ebolaape.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz