Maciej Cieślak. Legenda polskiego niezalu. Charyzmatyczny lider Ścianki, zespołu, którego płyty dopiero po kilku latach od premiery zostały właściwie zrozumiane. Rodzimy Piotruś Pan, wiecznie młody i poszukujący, stojący w opozycji do miałkości królującej w eterze. Nowa odsłona artysty pod nazwą Cieślak i Księżniczki zgodnie z przewidywaniami dostarcza wysmakowanych, wykwintnych wrażeń, jednak tym razem jest kilka „ale”. Jedno z nich wydarzyło się niecały rok temu i objawiło światu jako Cotton Touch.
Nie sądziłem, że człowiek, który stworzył tyle wieloznacznej, finezyjnej i barwnej muzyki ma szanse na zaznaczenie swojej osobowości w, jakby nie było, prostym, akustycznym songwritingu. Istniała spora obawa o ograniczenia spowodowane konwencją i przymusowe tłamszenie pomysłów. Prawa statystyki są nieubłagane - jaka była szansa na stworzenie czegoś równie genialnego jak The Iris Sleeps Under The Snow? I teraz czuję się trochę jak niewierny Tomasz, który musiał posłuchać, by uwierzyć. Cieślak znów poszedł własną ścieżką. Nie skupił się na refrenach z gatunku „niezapomniane”, postawił na kruchość i ulotność kompozycji.
Większość utworów na płycie jest zrobiona z chińskiej porcelany. Delikatnej, misternie wykonanej i przykuwającej uwagę nietypowymi ornamentami. Tak, że boimy się odwrócić na chwilę, by nie upuścić żadnego dźwięku, nie zburzyć harmonii i nie poplątać eterycznych nut. Ciężko uwolnić się od pełnego pasji Get On A Plane; można sobie popłakać przy The Sea And The Sun, uśmiechnąć przy beatlesowskim The Belly Of The Sky czy zadumać nad Forest.
Czemu jednak powstrzymuję się od określeń „wizjonerskie”, „nowatorskie” i „pionierskie przeszczepienie na polski grunt dokonań Elliota Smitha”? Ano dlatego, że palmę pierwszeństwa dzierży debiut młodziaków z Kyst. Te dwie płyty mają wiele punktów wspólnych. Poplątane, bezładne uderzenia w struny w Thought It Would Come przywodzą na myśl podobny motyw w Complain/Cheer na Cotton Touch. April/March wydaje się być pozbawionym prądu bratem bliźniakiem When The Rain Starts. Proszę sobie puścić Not Fake Enough, a następnie How I Want. Dla mnie to fragmenty tej samej opowieści. Nie zdziwię się, jeśli pod adresem tej płyty padną takie same zarzuty jak wobec dzieła ekipy z Sopotu. To często smętne, usypiające, melancholijne brzdąkanie. Impresje w The Man And His Happy Life to wręcz doszukiwanie się na siłę jakiejś myśli przewodniej. Z kolei, kto dał się uwieść magii All Over Your Clothes, ten na płycie Cieślaka odnajdzie te same fluidy oddziałujące na zmysły. Gdyż trzeba oddać rację - Kyst był pierwszy i przygotował odpowiedni grunt, jednak to Maciej jest tym zdolnym, złotym dzieckiem i to on rozdaje karty. Niech dowodem będzie choćby przecudowne No Love Anywhere.
Kiedyś istniała ogromna przepaść: Ścianka - cała reszta. Dziś Cieślak nosi żółtą koszulkę lidera, jednak zdolna młodzież coraz uporczywiej depcze mu po piętach. Ale to chyba dobrze? [avatar]
No Love Anywhere:
Strona zespołu: http://www.myspace.com/cieslakiksiezniczki
Cieślak i Księżniczki > Kyst
OdpowiedzUsuńNaprawdę nie rozumiem w czym tkwi aż taki zachwyt nad twórczością tych skądinąd całkiem utalentowanych chłopaków. To porównanie to jak dla mnie bardzo duże i krzywdzące dla Cieślaka uproszczenie.
Z Cotton Touch jest jak z pierwszą miłością. Bardziej się pamięta towarzyszące emocje niż samą muzykę :) Gdyby Cieślak z Księżniczkami wypuścił płytę rok wcześniej, debiut Kyst nie odbiłby się takim echem w polskim światku, a CiK słuchało by się z otwartą buzią. I nie było moim zamierzeniem stawiać znaku równości między tymi dwiema płytami. Tak więc to nie uproszczenie, bardziej punkt odniesienia, wspólny środek ciężkości. I to chyba pierwsza płyta Cieślaka, która z "czymś" mi się kojarzy. Wcześniejsze rzeczy były poza konkurencją.
OdpowiedzUsuńSzanowny pan Cieślak podobno maczał swoje zdolne łapska w Cotton touch. Zatem te podobieństwa mnie nie dziwią... Besides, jak ktoś wcześniej zauważył- Miedzy tymi dwoma projektami istnieje duża przepaść. Na korzyść Macieja i jego dam ofkoz...
OdpowiedzUsuńAle co to za gadka?
OdpowiedzUsuńFacet jest producentem i muzykiem jednocześnie. To samo się tyczy Jack White`a "nooo, a bo Karen Elson brzmi jakby tam Jack grał..." no bo grał, i co z tego?!
Słyszałem plotkę, że The lollipops ostatnio nagrywali u niego, to dopiero rozkminka będzie. Analogowy producent i zespol ktory takiego wlasnie producenta miec powinien. czy to prawda, wie ktos cos?