Hatifnats: Before It Is Too Late (Ampersand Records, 2009)

Tak sobie patrzę na okładkę debiutanckiej płyty Hatifnats i zastanawiam się, skąd ja znam ten obrazek. No tak, ostatnie U2. To skojarzenie trochę zbiło mnie z tropu, bo są to zupełnie odmienne bajki muzyczne. Porównywać się nie da, ale od skojarzeń uciec też trudno.

Hatifnats są kolejnym młodym zespołem, który został okrzyknięty nadzieją i rewolucją polskiej muzyki. Trio z Warszawy zaczęło już kilka lat temu pojawiać się na składankach, byli grywani w radiu, uczestniczyli w przeróżnych festiwalach, z tymi największymi włącznie. Na jednym z nich miałam okazję zobaczyć ich występ na żywo. Choć sam koncert nie zrobił na mnie większego wrażenia, to wyniosłam z niego ważną informację – w tym zespole śpiewa facet! Bo, przyznam się szczerze, byłam przekonana, że mamy tu do czynienia z wokalistką. No cóż.

Jaka jest więc ta płyta? Niestety trochę monotonna. Brakuje w niej jakiś charakterystycznych, wyrazistych punktów zaczepienia. Nawet gdy uważnie się wsłuchujemy i staramy skupić na melodii, wszystko się nam rozmywa. Brakuje mi także w niej większego nacisku położonego na stronę wokalną. Zaczyna się bardzo spokojnie, wprowadzając nas w klimaty przyjemnego dream popu. Jednak z każdą chwilą trwania utworu Towards The Last Sunset zaczynamy odczuwać pewien niepokój. Robi się bardziej mrocznie i nieprzewidywalnie. Płynnie przechodzimy do Word 2 i do oryginalnego głosu Michała Pydo, który na tej płycie brzmi, jakby śpiewał do nas z kosmosu chyba. Efekty specjalne nigdy nie robiły na mnie wrażenia, nawet w filmach z Brucem Willisem, a w tym przypadku nakładanie dźwięków i pogłos w tle psują spójność i harmonijność wymowy całości. Melodie brzmią naprawdę świetnie, choćby gitarowa końcówka Horses From Shellville. Jednak po przesłuchaniu 10 utworów, które są do siebie bardzo podobne, nawet to przestaje robić większe wrażenie. Na tle całości wyróżniają się oczywiście single, z którymi mogliśmy się osłuchać już jakiś czas temu, na przykład Waking In The Dark. Także numer Mathematix może zwrócić uwagę poprzez wolniejsze tempo, wyciszenie niepotrzebnych dźwięków, przez co staje się bardziej wyrazisty w swojej formie.

To nie jest zła płyta. Jest za mało frapująca, nie potrafi przykuć naszej uwagi swoją zawartością. Podczas słuchania Before It Is Too Late pojawia się taki moment, kiedy przestajemy zwracać uwagę na to, co wydobywa się z głośników. Może być i tak, że po prostu to ja nie mam zbytniej cierpliwości do stylu, który prezentuje trio. Ale to nie zmienia faktu, że pojedynczy utwór nie zachęca mnie do zapoznania się z dalszymi. Choć z drugiej strony, kiedy usłyszę gdzieś ich piosenkę, od razu będę wiedziała, z jakim zespołem mam do czynienia. Co z tego, że nie rozróżnię utworu. [spacecowboy]

Waking In The Dark



Strona zespołu: http://www.myspace.com/hatifnats