Klimt: Jesienne odcienie melancholii (Requiem, 2008)

Wykorzystywania nazwisk wielkich twórców ciąg dalszy. Po kiepskawym Brunonie Schulzu (tym muzycznym), przyszła pora na malarza Klimta. Tu nazwa wydaje się dobrana trafniej niż w pierwszym przypadku. Muzykę Antoniego Budzińskiego, na co dzień gitarzysty formacji Saluminesia, można porównać do malowania dźwiękiem. Ambientowe plamy, mazy, gitarowo-basowe przejścia kolorów, impresjonistyczne zmiany nastrojów. Jesienne odcienie melancholii to muzyka tła – niekoniecznie jesiennego – wieczoru, a nawet późnej nocy. Choć są i tacy, których ta płyta napełnia energią, to jednak u większości słuchaczy raczej wywoła zadumę i wewnętrzne wyciszenie.

Shoegaze to najbardziej oczywiste skojarzenie. A także Sigur Ros. Zwłaszcza podczas słuchania Ennui ta nazwa pojawia się niejako automatycznie. Podobnie budowany nastrój bajkowej (elfiej?) podniosłości, rozmazujące się w tle dźwięki gitary, a nawet „islandzki” wokal Budzińskiego. Nawet jeśli skojarzenie jest trochę zbyt mocne, utwór ten i tak silnie oddziałuje, wywołując stan mimowolnego odprężenia znajomą melodyką. Narastający jazgot w Spowiedzi syren czy perliste tony gitar połączone z monumentalnym pochodem basu w Kodzie marzeń również budzą pozytywne odczucia. Oprócz tych bardziej hałaśliwych fragmentów, dominują dyskretne, umykające świadomości instrumentalne podkłady. Donikąd tworzy nocny soundtrack nigdy nie zasypiającego miasta, Hapinnessless tkając krótką opowieść z maszynowych zgrzytów i jęków mógłby zilustrować świt tegoż miasta, budzącego się do pracy porannymi tramwajami i podmiejską kolejką. Małe skrzydła to osowiała weekendowa kołysanka wprawiająca w powolne odrętwienie umysł i ciało. Oceany mogą obrazować wykres fazy REM śpiącego.

Płyta bardziej do instynktowego odczuwania ciałem, wchłaniania przez skórę, niż do tradycyjnego słuchania. Idealnie wtapia się w otoczenie, bezwiednie przyswajana przez organizm. Z pewnością kumuluje się w kościach i przedostaje do krwiobiegu.

Strona artysty: www.myspace.com/theklimt