Pięć lat czekaliśmy na kolejne wydawnictwo Izy Kowalewskiej i spółki. Tym razem to Iza napisała teksty, a zespół rozrósł się z 3 do 7 osób. I nie zmieniło się tylko jedno – to wciąż muzyka na najwyższym poziomie.
Muzykoterapia to kolejny przykład zespołu, który obracając się przede wszystkim w klimatach jazzu potrafi zainteresować swoją działalnością szerokie grono odbiorców. I to do tego stopnia, że ich utworów można posłuchać w większości stacji radiowych. Faktem jest, że singlowa Komedia wyróżnia się swoim elektronicznym, klubowym wręcz sznytem na tle innych kompozycji. Roziskrzona rytmicznymi motywikami w tle i wzbogacona sugestywnym tekstem wydaje się być idealnym kandydatem na listy przebojów. Ale to tylko taki skok w bok.
Większość utworów zawartych na tej płycie za podstawę ma jazz. Do tego pojawi się czasem jakiś folkowy wtręt – tak jest chociażby w Wietrze, podskórnie niepokojącym, niczym soundtrack z jakiegoś westernu, Eyali (czy tylko ja słyszę tu paralele do Dagadany?) czy Kalimbach. Mamy tu też trochę soulu i r’n’b (mój faworyt całej płyty, kapitalna Stacja benzynowa oraz Ocieplenie). Wreszcie, Muzykoterapia odwołuje się wprost do tradycyjnej polskiej piosenki retro (Time To Die), którą równie dobrze mogłaby zaśpiewać Ania Dąbrowska.
I to jest właśnie sedno tej płyty – jej staroświeckość w dobrym tego słowa znaczeniu. Jazz miesza się tu z kapitalnym wokalem Izy – czasem zahaczającym o bardziej drapieżne, czarne brzmienie, czasem wypadającym jak Anna Serafińska czy Natalia Grosiak... Całokształt kreśli się na produkcję pod silnym wpływem tekstów Agnieszki Osieckiej i zadymionego, klubowego jazzu, przetkanego od czasu do czasu czymś na kształt piosenki poetyckiej.
Tej płyty po prostu świetnie się słucha – i trudno tak naprawdę powiedzieć dlaczego. To jest właśnie jej siła. Może my, recenzenci, też czasem powinniśmy odłożyć wszystkie porównania na półkę i zakrzyknąć po prostu: „Dobra robota!”? [jaszko].
Strona zespołu: https://www.facebook.com/muzykoterapia.band
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz