20 grudnia 2012
1926: 1926 (Music Is The Weapon, 2012)
Stalowy kolos pruje fale ku chwale miasta Gdyni.
1926 to swego rodzaju supergrupa, złożona z członków bardziej lub mniej znanych trójmiejskich zespołów, jak Kiev Office, Pomelo Taxi czy Karol Schwarz All Stars, która przywraca nadzieję w sens długich postrockowych instrumentali. Niedawno narzekałem na debiutancką EP-kę The Sky Is, która choć solidna technicznie, nie rozpaliła we mnie nawet jednej iskierki zainteresowania. Z 1926 jest lepiej, choć także w przypadku tej płyty nie obyło się bez (drobnych) rozczarowań.
Album zawiera zaledwie dwa tracki, z tym, że pierwsza kompozycja trwa ponad 27 minut i składa się z trzech wyróżnionych części. Początek jest trudny. Z ciszy wydobywają się surowe, monotonne dźwięki She Knows Yr Name. Męczący taniec repetowanych motywów kojarzy się z miarowym falowaniem ołowianej wody w portowym doku. Ciekawiej robi się dopiero około ósmej minuty. Ciężko rozszyfrować zastosowany przez zespół podział, ponieważ momentów przełomowych jest więcej niż wymienionych części. Nie wiem zatem, czy Calling Her zaczyna się w dwunastej minucie, czy nieco później, gdy muzyka 1926 cichnie i niemal zamiera, jak morze przed sztormem. Najciekawsza dla mnie jest zdecydowanie końcówka w postaci Alexandrii, kiedy gitarzyści się rozkręcają i topią kompozycję w pianie altrockowo jęczących gitar, a w samym finale – apokaliptycznego zgrzytu rozdzieranej blachy. Z cyklu „rozczarowało mnie to” – cytat z kroniki filmowej, wspominający przyjacielską wizytę okrętów wojennych bratnich krajów sąsiedzkich ZSRR i NRD, psuje mi odbiór tych najlepszych momentów. Jakoś nie mogę strawić głupkowato radosnego głosu ówczesnego naczelnego lektora PRL.
I Don’t Want To Be With U to już samodzielna kompozycja o czasie trwania zupełnie przyswajalnym – zaledwie 7:40. 1926 znowu serwuje huśtawkę nastrojów, od łagodnej hipnozy wstępu po ogień-i-zgliszcza epilogu. Muzyka nabiera psychodeliczno-kosmicznej barwy, pojawiają się dziwne efekty i trudne do rozszyfrowania wokalizy. Rakieta z loga zespołu nabiera sensu.
Choć trafiają się tu momenty zakłopotania (np. perkusiście) i drobne mielizny kompozycyjne, jest to solidna dawka postrockowego tripu. Warto również wspomnieć o ładnie wydanej książeczce, w której znalazły się zdjęcia Izabeli Łodzińskiej przedstawiające Gdynię i okolice. Dobrze, że miasto wsparło rasowy alternatywny projekt, a nie kolejną kiczowatą laurkę. [m]
Strona zespołu: http://www.facebook.com/1926band
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Najczęściej czytane w ciągu ostatnich 30 dni
-
Lata 80. w polskiej muzyce popularnej są jak przybrzeżne wody najeżone rafami i niebezpiecznymi szczątkami rozbitych statków. Żeglowanie ...
-
Mietall Waluś to specyficzna postać. Udało mu się kilka lat temu wstrzelić w rynek całkiem przebojową płytą zespołu Negatyw, wziął udział w ...
-
Pensão Listopad to trio z Wrocławia. Choć nie do końca. Współzałożycielem formacji jest Portugalczyk Joao Teixeira de Sousa. Historia właści...
-
Stardust Memories porzucają covery i debiutują z autorskim materiałem. To będzie bardzo dobra płyta!
-
Tworzenie sztuki i głowa do interesów nie zawsze idą w parze, ale jeśli ktoś ma zdolności organizacyjne i siłę przekonywania może spróbować ...
-
Trzeci album The Spouds to dla mnie przełom. Wreszcie chce mi się ich słuchać non stop, bez przerzucania niektórych utworów, wreszcie zap...
-
Co by było, gdyby punk rock wymyślono na długo przed Sex Pistols. Na przykład w międzywojennej Polsce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz